بیایید این روزنامه نگار اصلاح طلب را بکشیم!/ با شادی صدر چه باید کرد؟ چه نباید کرد؟

کارگرآنلاین:  شادی صدر ازروزنامه نگاران اصلاح طلب از فعالان ملی ومذهبی وجنبش فمینیستی که چندین سال در خارج از کشور به گفته خودش به دنبال دفاع از حقوق زنان است اینگونه با انتشار عکسی در اینستاگرامش به عقاید میلیون ها نفر از هموطنانش جسارت می‌کند.

شادی صدر همچین در مورد این توهین خود در فیسبوک اش نوشت: "تقدس‌زدایی از امر مقدس و فروریختن هر آنچه مقدس است، جوهره مدرنیته است. شوخی با امر مقدس و تابو زدایی هم جزیی از همین روند مدرن شدن جامعه است"

شادی صدر (متولد ۱۳۵۳) وکیل و روزنامه‌نگار فمینیست و فعال حقوق زنان است.

روزنامه زن روزنامه‌ای دارای مشی فمینیستی و اصلاح طلب بود که توسط فائزه هاشمی رفسنجانی و با سردبیری ابراهیم نبوی و سپس مسعود بهنود از ۱۷ مرداد ۱۳۷۷ تا ۱۷ فروردین ۱۳۷۸ منتشر گردید.

دوستداران امام حسین (ع) در فضای مجازی، در برابر اهانت‌های شادی صدر به اباعبدالله‌الحسین (ع) تاب نیاوردند و هر کدام به شکلی پاسخ اهانت این به‌اصطلاح فمینیست روشنفکر را دادند.

شادی صدر پس از انتشار تصویر هتک حرمت به شعائر حسینی و مواجهه با نظرات کاربران بر بی‌شرمی خود اصرار کرد و در فیس بوکش نوشت: “تقدس‌زدایی از امر مقدس و فروریختن هر آنچه مقدس است، جوهرۀ مدرنیته است. شوخی با امر مقدس و تابو زدایی هم جزیی از همین روند مدرن شدن جامعه است. همه ما یک خمینی مدرن داریم که علیه سلمان رشدی فتوای قتل می‌دهد. به عنوان نمونه فراخوان‌های مدافعان حرم در اینستاگرام که تا این لحظه به بیشتر از ۳۰۰۰ کامنت منجر شده است، البته با چاشنی تهدید به قتل. ترکیب من و فائزه و بهائیت هم در نوع خود قابل مطالعه است. تقدس‌زدایی رو زودتر از ایشون امثال معاویه که سبّ و لعن امیرالمؤمنین رو در منابر باب کردند… یا وقتی جنازۀ امام مجتبی رو تیربارون کردند… یا وقتی بر پشت سیدالشهدا اسبان تازه‌نعل تازوندند… امروز اون تقدس‌زداها کجای تاریخ‌اند و قدیسین ما کجا؟”

«بیایید شادی صدر را بکشیم»

مرتضی روحانی- سالها قبل ـ دقیقاً پانزده سال قبل ـ یکسال پس از فارغ التحصیلی‌ام از مدرسه برای تدریس درس فلسفه و منطق دعوت به همکاری شدم. صبح اولین روز مدرسه بود که داشتم از در می رفتم بیرون. مادرم صدایم کرد و گفت : زرنگی در معلمی دیدن و به رخ کشیدن نیست. ندیدن و نادیده گرفتن است. حالا فکر کن دو نفر درگوشی یک چیزی گفتند، به تو هم گفتند، هنر این نیست که به روی‌شان بیاوری که متوجه شدی چه گفته اند، هنر این است که به روی خودت نیاوری!

این حرف سالها در گوش من زنگ زده است و در موارد بسیاری راهنمایم بوده است.

شادی صدر ـ که پروردگار خود هر چه می خواهد با او کند ـ غلطی کرده است. به نمادهای دینی جماعت کثیری از مردم این سرزمین توهین کرده است. و آن را نه در یک جمع محدود که در شبکه های اجتماعی مختلف‌اش مانند فیس بوک و اینستاگرام منتشر کرده است. پس در این عمومی کردن قصدی نهفته است.

مسئله دقیقا این است که وقتی شادی صدر این کار را می کند چه در ذهن‌اش دارد یا به عبارتی به چه نیتی این کار را کرده است؟ آیا او فکر کرده است این کار او دفاع از حقوق اقلیت است؟ یک نوع آزادی شخصی است؟ شکستن تابوهایی است که باید توسط روشنفکران شکسته شود تا مردمان این مملکت از جهل و نادانی بیرون آیند؟ یا نیت‌اش این است که برای اربابان امریکایی اسرائیلی‌اش خوش رقصی کند و بودجه‌ای بگیرد؟ یا مثلا افرادی را برآشوباند و در ظل هتاکی هایی که به او می شود مظلوم نمایی بکند؟

اصلا مهم نیست که نیت شادی صدر چه بوده است! مهم این است که او به هر کدام از این نیت‌ها این غلط را کرده باشد نیاز به دیده شدن دارد. نیاز به فحش بیشتر، نیاز به هتاکی، حتی نیاز به فتوایی برای تکفیر و یا فحشی از یک مداح و یا وعده‌ای برای صله گرفتن در مقابل قتلش. شادی صدر مثل بسیاری از جوجه روشنفکران دیگر دچار بحران دیده شدن است. دچار بحران مشروعیتی که تنها با فحش و دشنام وصله می شود. کمبود بودجه‌ای که با یک فتوا جبران می شود و ...

تکرار می کنم شادی صدر و هم پالکی‌هایش ـ تکرار می کنم همه شان ـ دچار بحران دیده شدن هستند. در این بحران مهم نیست که کسی زیر پست او به به و چه چه کند (که البته اینان موجودات عجیب تری هستند) یا به او فحاشی کند. مهم این است که او باید زنده بماند و زنده ماندنش در گرو همین لعن و نفرین‌ها و آفرین‌ها و هوراها است.

باید با شادی صدر مقابله کرد، باید او را کشت اما دقیقا به همان الگویی که خودش می خواهد. الباطل یموت بترک ذکره . شادی صدر اینگونه می میرد که فحش می دهد ولی فحشی نمی شنود، عکس آنچنانی می گذارد ولی حتی یکبار هم بازنشر نمی شود، برای یک فتوای تکفیر له له می زند ولی کسی محل سگ هم بهش نمی گذارد. بیایید شادی صدر را بکشیم. بیایید نبینیماش. بیایید نادیده بگیریم‌اش.

البته تفاوتی بین آن نادیده گرفتن بزرگورارانه و این ندیدن کوچک پندارانه ـ بخوانید سگ محل کردن ـ است که برای اهلش واضح است.

با شادی صدر چه باید کرد؟ چه نباید کرد؟

شهاتب اسفندیاری- ۱. ابتدا تسلیت باید گفت به همه عاشقان سیدالشهداء (ع) که تصویر هتاکی اخیر، روح و جان آنها را عمیقا آزرده است. مصائب کربلا هنوز هم ادامه دارد. هنوز هم یزیدیان خبیث و ستمکار بر سر بریده فرزند پیغمبر، آن بزرگ منادی آزادی و عدالت، به شادی شراب می خورند. لعنت خدا بر اولین و آخرین آنها. و مگر آن یزیدیان خفاش صفت، از آن جنایت ها و هتاکی ها سودی بردند در خاموش کردن خورشید مکتب اهل بیت (ع)، که این نوادگان پلیدشان با چنین خود ادراری هایی بتوانند؟

۲. اقدام شرم آور، موهن و هتاکانه شادی صدر حتی بر اساس قوانین فعلی بسیاری کشورهای غربی رسما جرم است. او را می توان به جرم برانگیختن نفرت مذهبی ( Inciting religious hatred) مورد محاکمه قرار داد. بسیاری از سازمان های غربی چنین رفتاری از کارکنان خود را به هیچ وجه تحمل نمی کنند چون منافع سازمان آنها تهدید می شود. در وهله اول تمام کسانی که مسلط به زبان هستند باید با نهادها و سازمانهایی که او مزد بگیر و یا کارشناس آنها است تماس گرفته و مراتب انزجار خود از این حرکت او را ابراز کنند. خصوصا می دانم که BBC به دلیل جمعیت مسلمان انگلیس به شدت به این رفتارها حساس است و اگر تعداد قابل توجهی شکایت بشود مانع از تداوم همکاری او خواهد شد. شاید حتی دولت آمریکا که چند سال قبل به این هتاک جایزه "زن شجاع" داده را می توان واداشت که این اقدام او در توهین به عقاید میلیون ها مسلمان را محکوم کند. هنرمندان و روشنفکران صاحب نام غربی را نیز می توان به واکنش علیه این اقدام شنیع واداشت. حتی آتئیستها هم با چنین حرکاتی که نفرت و خشونت می آفریند مخالف هستند. تنها حقارت و بی سوادی و بی شعوری موجودی عقده ای می تواند منجر به چنین رفتار پستی شود. یک کمپین در فضای مجازی لازم است. به تمام سازمانهای حقوق بشری باید نامه نوشت و این مدافع دروغین حقوق بشر را رسوا کرد. درست است که خیلی از آنها هم دروغگو و متظاهر هستند. ولی چنین حرکت رسوایی در تحریک نفرت و خشونت توسط یک به اصطلاح فعال حقوق بشر آنقدر رسوایی بزرگی هست که نتوانند آنرا نادیده بگیرند. لااقل دیگر تریبون مفت در اختیار او قرار نمی دهند.

۳. آرزوی موجودی حقیر و آکنده از نفرت و عقده مانند شادی صدر این است که تبدیل به قهرمان آزادی بیان در برابر عده ای وحشی شود. این افتخار را رایگان به او نبخشیم. وحشی و خشونت طلب و افراطی خود کثیف اوست. هر تهدیدی علیه او، مساوی چند هزار دلار جایزه و فاند و بودجه است که با آن دکان های تازه ای راه بیاندازد.

۴. زن بودن شادی صدر هیچ ربطی به این اقدام رذیلانه اش ندارد. در محکوم کردن این هرزه نگاری او، خدای ناکرده مقام زن را خدشه دار نکنیم. از تعابیر توهین آمیزی که به زن بودن او باز می گردد استفاده نکنیم. زشت بودن یا نبودن چهره او هم ربطی به این کثافت کاری اش ندارد. زنان شریف بسیاری ممکن است از نظر برخی زیبا نباشند. پس در محکومیت او نباید به زشتی و زیبایی فیزیکی اشاره کرد.

۵. میدان مبارزه و مواجهه اینجا، تنها میدان اسلام و کفر نیست. این میدان مبارزه شرافت و دنائت است. میدان مبارزه نفرت پراکنی و انسان دوستی است. میدان مبارزه افراطی گری و عقلانیت است. میدان مبارزه جنگ افروزان و صلح طلبان است. شادی صدر با افتخار خود را به یکی از مانکن های تزئین کننده مجالس دونالد ترامپ تبدیل کرد. چه عاقبت درخشانی برای یک خانم فمینیست! پرچمدار نفرت و خشونت و اسلام هراسی امروز ترامپ است و شادی صدر با این عکس خود با افتخار کف کفش های آلوده ترامپ را لیسیده است. نوش جانش!

پارس نیوز